Huh... ég held hreinlega að það séu engar ýkjur að hann Odd Todd og Mörður séu sálufélagar. Að minnsta kosti sagði Mörður við mig í kvöld að hann væri farið að langa alveg rosalega í kartöflur. Að hann dreymi hreinlega bara um að fá kartöflurétt í matinn. En einmitt í dag birti hann Odd Todd hlekk á kartöfluuppskrift á Daily fact síðunni sinni. Þeir eru sko þokkalega samfasa strákarnir!
Skrifaði Erna Massi, klukkan 18:44 | 

 
Það er ekki laust við að mér finnist ég vera gömul í dag. Litli bróðir minn (sem er nú reyndar fyrir löngu orðinn stærri en ég), á nefnilega tvítugsafmæli í dag! Mér sem finnst svo stutt síðan ég plampaði um Höfn í Hornafirði, átta ára gömul, með barnavagninn á undan mér og Gísla innanborðs. Sem dæmi um hvað ég er líka "eftirá", þá minnir vögguvísan Bíum, bíum, bambaló, mig alltaf á hann Gísla.

Ég þarf því loksins að fara að horfast í augu við veruleikann.. Gísli bróðir er orðinn fullorðinn, og ég nálgast fertugsaldurinn óðfluga. Sem betur eru enn nokkur ár þangað til Guðný systir og Ingólfur Már verða tvítug.
Skrifaði Erna Massi, klukkan 18:31 | 

 
Ég veit að ég valdi mér þetta sjálf og allt, en þessa stundina vorkenni ég sjálfri mér svo mikið að það er engu lagi líkt.
Ég var að fá heimapróf í hendurnar sem ég á að skila eftir viku. Það er orðið ljóst að þessi vika verður full kvalar og angistar. Málið er, að þessi þriggja vikna kúrs sem ég er að taka próf í núna heitir "cell biology", en kennararnir mínir eru svo þrönsýnir að efni námskeiðsins samanstóð einungis af umfjöllun um FRUMUSTOÐGRINDINA. Sem er um það bil það leiðinlegasta sem hægt er að hugsa sér innan frumulíffræðinnar og þótt víðar væri leitað. Ég hef til dæmis ekki heyrt um neinn í bekknum mínum sem finnst þetta skemmtilegt. Og núna þarf ég að eyða (já, eyða, ekki verja), öllum kvöldum vikunnar í að lesa um FRUMUSTOÐGRINDINA, og setja svo fram tilgátur um mekkanisma ýmissa ferla og útlista hvernig ég ætla að prófa þessar tilgátur.

Reyndar er ljósi punkturinn í þessu öllu saman sá að það er mjög vitsmunalega örvandi að smíða tilgátur og reyna að setja fram hugmyndir um prófun þeirra, því það er svo margt sem maður getur slengt fram sem tilgátu sem ekki er unnt að prófa líffræðilega með nútímatækni. Þannig að þessir sjálfhverfu prófessorar (sjálfhverfu af því að þau hafa sjálf ekki áhuga á mörgu öðru en frumustoðgrindinni) eru þó virkilega að reyna að fá mann til þess að hugsa eins og alvöru vísindamaður. Guði sé þökk og lof fyrir það, halelúja.
Skrifaði Erna Massi, klukkan 17:10 | 

 
Finnstykkur ekki fínt???????!!! Nú eru dagarnir og dagsetningarnar á íslensku á síðunni af því að við erum komin með BloggerPro!!!!
Allir íslenskufasistarnir ættu að vera ánægðir núna (exkjús mæ frentch).
Skrifaði Erna Massi, klukkan 11:38 | 

 
Hér er sagan á bak við sálufélagann hér fyrir neðan.
Skrifaði Erna Massi, klukkan 09:59 | 

 
Er þetta sálufélagi Marðar eða hvað?
Skrifaði Erna Massi, klukkan 09:48 | 

 
Læri, læri, tækifæri...
Þessi helgi er lærdómshelgi hjá mér. Það er búið að vera svo mikð útstáelsi á okkur undanfarið, að ég bara verð að vera heima að læra um helgina. En svo er líka þorrablót Íslendingafélagsins á laugardaginn og ég ætla að fara þangað með Hildi og Ísoldu (þ.e. ef ég er ekki orðin of sein að panta miða), þannig að það veltur allt á því að vera dugleg um helgina. Þannig að Mörður ér á leiðinni út með Pétri og Eyrúnu í kvöld, en ég ætla að sitja heima og lesa.
Ég á samt bara ekki orð yfir það hvað prófessorarnir í skólanum mínum eru ó-prófessíónal... Það var búið að segja okkur að við fengjum próf til þess að leysa núna um helgina. Svokallað heimapróf, sem við áttum svo að skila á mánudaginn. Þess vegna voru allir búnir að plana lærdóm og próftöku um helgina og svo eitthvað skemmtilegt um næstu helgi (eins og þorrablót, eða "Icelandic festival" eins og ég kalla það þegar ég tala við útlensku vini mína). En í gær var okkur sagt að við fengjum prófið ekki fyrr en á mánudaginn, en fengjum viku til þess að leysa það í staðinn. Sem er mjög kjánalegt, því það er svo mikið að gera í rannsóknavinnu í miðri viku, ég er til dæmis yfirleitt ekki komin heim fyrr en klukkan níu á kvöldin, og svo erum við að byrja í nýjum kúrsi þar sem okkur voru settar 15 rannsóknargreinar fyrir í vikunni. Jæja, ég skal hætta að tuða ;) hehehe.. varð bara aðeins að fá að bölva þessum kjánum.

Annars þá er námskeiðið sem ég er að fara í næstu 3 vikurnar mjög spennandi. Þetta er fyrsta námskeiðið sem ég tek hér, þar sem ég hef ekki séð nánast allt efnið áður. Þetta er námskeið í þroskunarfræði, og fjallar um það hvernig fóstur þroskast frá því að vera bara ein fruma, upp í flókna líffveru, hvernig munstur og samhverfa eru búin til og þannig lagað. Mjög spennandi. Reyndar verður bara fjallað um fósturþroska bananaflugna (Drosophila melanogaster), en þær, ásamt ormum (Caernohabditis elegans), eru einskonar fyrirmyndir til þesskonar rannsókna, og svo þegar það er búið að uppgötva eitthvað í flugum, þá er auðveldara að heimfæra það upp á mannfólkið (Homo sapiens). Þannig að ég hlakka bara til þess að sitja í tímum næstu vikurnar. Þess má líka geta, svona fyrir fyrrverandi skólafélaga mína sem þetta sjá, að ég var að lesa yfirlitsgrein um "pattern formation" í bananaflugum í dag, eftir hana Anne Ephrussi, en hún og maðurinn hennar, Halldór Stefánsson, buðu okkur í heimsókn þegar við vorum á ferð í Heidelberg, í námsferð um Þýskaland.
Skrifaði Erna Massi, klukkan 18:03 | 

 
Namminamm...
Vá... núna er ég sko aldeilis pakksödd. Mörður kallinn tók sig nefnilega til og eldaði þennan fína fiskrétt handa okkur. Hráefnið var hraðfryst ýsa, sem við höfðum í farteskinu heim úr jólafríinu. (Af einhverjum ástæðum hafa orðin "Glæný línuýsa", hljómað í huga mér alveg frá því ég settist við borðstofuborðið). Hún bragðaðist auðvitað alveg ofboðslega vel, ég er ekki frá því að fiskur verði betri af því að flytja hann svona á milli landa, og jú svo auðvitað af tilhugsuninni um að þennan mat sé ekki hver sem er með á borðum hér í borg. Við erum samt ekki enn farin að tíma að gæða okkur á reykta silungnum sem Finnbogi veiddi síðasta sumar. Það er bara eitthvað svo góð tilhugsun að vita að við eigum tvo pakka af ljúfmeti inni í frysti, það liggur við að við bara þurfum ekki að borða fiskinn, okkur líður svo vel við að hugsa um hann liggjandi í frystihólfinu.

Skrifaði Erna Massi, klukkan 17:47 | 

 
Hiti
Ég verð bara að nota tækifærið og tala eina ferðina enn um hvað það er hlýtt hérna.... Ég mætti á stuttermabol í skólann í morgun það var svo hlýtt, en bekkjarfélagar mínir horfðu á mig með hryllingi. Þeim fannst ég frekar rugluð að vera ekki betur klædd (í 15 stiga hita!). Ég sagði þeim að hætta að stara á mig, það væri jafnhlýtt og á heitustu sumardögum í Reykjavík. Þau horfðu á mig vantrúa. Ég er ekki viss um að nokkurt þeirra hafi löngun til þess að koma til Íslands eftir þessar upplýsingar.

Ég vísa því hér með á bug að það sé kalt í New York á veturna, en ég held ég eigi eftir að deyja í hitanum í sumar...
Skrifaði Erna Massi, klukkan 09:04 | 

 
Hæ!
Mig langar endilega að biðja fólk, ef það sér einhverjar villur á síðunni okkar, að meila bara á okkur með því að smella á þartilgerðan hlekk hér til vinstri.
Það er hálfleiðinlegt ef commentgluggarnir fyllast af leiðréttingum, mér finnst það gefa síðunni leiðinlegann svip, glugginn er ætlaður til þess að fólk geti komið með athugasemdir um efni síðunnar, ekki á málfarið eða stafsetninguna. Ég er hins vegar alveg til í að fá ábendingar um villur, en vil frekar fá þær í gegnum tölvupóst.
Takk ;)
Erna
Skrifaði Erna Massi, klukkan 07:19 | 

 
Þvílík helgi! Það er búið að vera svo gaman hjá okkur að það hálfa væri nóg. Djamm, djamm og djamm. Á fimmtudagin skelltum við okkur á Íslendingakvöld á Telephone bar. Það má sjá myndir af því hér. Við fórum þangað með Einari og Ísoldu, Kidda og Ingu Maju og Önnu. Það var mikill gleðskapur á símabarnum og þar hitti ég meðal annars hana Hildi Rut sem er í líffræði í Cornell og ég vann með í Íslenskri Erfðagreiningu og Huldu og Óskar og fleiri og fleiri. Bjórkvöldið bar einmitt upp á Valentínusardaginn og strákarnir rákust einmitt á mann inni á karlaklósettinu sem var réttsvo nýbúinn að fá Valentínusargjöf drauma sinna, því á eftir honum gekk út af klósettinu kona og sagði við Mörð: "I'ts a Valentine's day gift... don't tell anyone". Ef grey konan bara vissi að búið væri að kjafta frá og það á Internetinu! Svona er ég nú vond.

Þegar við vorum búin að djamma nóg á símabarnum fór hópurinn á Swift's hibernian sem er alveg eðalstaður á Bowery og Fjórða stræti. Þetta er írskur pöbb, og þar er hægt að fá innfluttan bjór, m.a. Carlsberg (namminamm), og tónlistin sem er spiluð er iðullega bresk, en svo má líka heyra þar aðra evrópska tónlist eins og t.d. Björku og fleiri. Swift's er uppáhalds barinn minn í New York.

Við skriðum heim um fjögurleitið, og ég var ekki mjög hress þegar ég mætti í tíma klukkan tíu morguninn eftir. Ég er samt bara búin að komast að því að ef ég ætla eitthvað að djamma svona fyrri hlutann á þessu námi mínu, þá verð ég að venjast því að vera kannski pínu þunn og ósofin í skólanum annað slagið. En bara annað slagið, ég hefði ekki sálarþrek í eitthvað meira..... svona er ég nú orðin gömul og lúin!

Í gær var ég svo bara heima og lærði, ekki mikið að vísu, ég var allt of löt til þess, en ég gerði heiðarlega tilraun til þess að sýna viðleitni til þess að læra. Rifjaði aðallega bara upp fyrsta kaflann í ónæmisfræðinni, um brisið og kritlana og eitilfrumurnar.

En í gærkvöld dró svo aftur til tíðinda, og við fórum á djammið. Í þetta skiptið var stefnt á Orchard bar, í afmælið hennar Hildar. Við fórum niður í Orchard Street og leituðum að barnum en fundum hann ekki strax. Það eina sem við vissum var að hann var á Orchard street, rétt við Houston street, og að það væri ekki skilti á barnum. Dyravörður nokkur vísaði okkur að lokum á staðinn, -og víst var skilti! Það stóð Orchard beint yfir inngangnum. Við rigsuðum þarna inn, allt of sein, en viti menn,. það var engin Hildur á staðnum. Fyrst héldum við að fólkið hefði ákveðið að fara á nýjan stað, en þá vorum við spurð (á íslensku), hvort við værum Íslendingar. Við borð á barnum sátu átta Íslendingar að bíða eftir Hildi, og sögðu okkur að hún hefði ekki látið sjá sig. Ég varð mjög hissa, fannst þetta ekki líkt Hildi. Við ákváðum samt að doka við og sjá til hvort stelpan léti ekki sjá sig innan skamms. Við fórum á barinn og héngum þar í einhverju tómlæti þegar Pétur nokkur kom upp að barnum og hóf að tala við okkur. Hann er hinn hressasti maður, hann og Eyrún konan hans hafa búið hér í fjögur ár, fyrst við nám og svo eru þau núna bæði að vinna.

Bara svona til þess að minna ykkur á hvað Ísland er lítið, þá er besti vinur hans Pétur hann Steini Snædal frá Skjöldólfsstöðum, og Finnbogi pabbi hans Marðar kenndi Pétri bókfærslu í Stýrimannaskólanum.

Til að gera langa sögu stutta (vúps, ég veit, hún er orðin löng nú þegar), þá vildi svo til að hún Hildur var búin að vera allt kvöldið á Orchard bar, sem var næsti bar við, en staðurinn sem helmingurinn af Íslendingunum biðu eftir henni á hét víst Orchard grill! Frekar mikið klúður. Það var svo troðið á Orchard bar, að við nenntum ekki að vera þar og enduðum heima hjá Pétri og Eyrúnu og sátum þar og spjölluðum framundir morgun.

Í dag erum við hins vegar frekar framlág. Það var ekki mjög gaman að mæta í vinnuna í dag eftir þessa frábæru næturskemmtun, en svona er lífið, það verður ekki bæði sleppt og haldið.
Skrifaði Erna Massi, klukkan 15:31 | 

 
Jólakort í febrúar
Hvað haldið þið?!!! Þegar ég kom heim í dag þá var gulur pakki merktur Íslandspósti á skrifborðinu mínu. Hmmmmmm.... hugsaði ég þegar ég sá pakkann. Eina manneskjan sem ég veit að hafi verið að senda mér eitthvað var Ella Maja, en hún sagði hins vegar að hún hefði verið að senda mér síðbúið jólakort, og sent bréf með....

Ég greip náttúrulega pakkann las utan á hann, jú, viti menn, Elísabet María var það. Stærsta jólakort sem ég hef fengið lá sumsagt fyrir framan mig, og ekki var það létt heldur. Þetta var örugglega líka eðlisþyngsta jólakort sem nokkur manneskja hefur sent mér. Nú gat ég ekki beðið lengur og hóf að opna pakkan (eftir smá spekúleringar og hristingar og pot...) og Mörður horfði á mig eftirvæntingarfullur. Hann var búinn að bíða með óþreyju eftir að ég kæmi heim og opnaði gripinn.

Ég greip andann á lofti þegar ég sá innihaldið, Freyju-rís!!!! Jibbí... og ekki versnaði það, á eftir fylgdi Tromp, Appolló-lakkrís og Þrillapoki, og jólakort og sendibréf. Mér hlýnaði svo um hjartarætur að það var hægt að skrúfa fyrir kyndinguna inni hjá okkur.

Nú er sumsagt jólakortið komið framan á ísskápinn og nammið upp á ísskápinn. Áður en við réðumst á góðgætið tók ég það skýrt fram við Mörð að í þetta skiptið mættu mínar reglur um nammiát gilda.... Þær eru einfaldlega þannig að maður geymir besta nammið þar til síðast (sem er Merði ekki að skapi). Svo horfði ég á nammihrúguna á skrifborðinu mínu og var að spá í hvað væri besta nammið til að geyma þar til síðast. Ég gat hreinlega ekki gert upp huga minn, af því að henni Ellu Maju hafði tekist að senda okkur allt uppáhalds nammið okkar á einu bretti! Og það eru engar ýkjur, það var sjaldan keypt annað nammi á okkar heimili, en það sem í þessum kassa var, þegar við bjuggum enn á Íslandi.

Síðdegiskaffið rann að þessu sinni ljúflega niður með Trompi.

Takk Ella Maja =)
Skrifaði Erna Massi, klukkan 17:00 | 

 
Sunnudagur
Vá, við erum gersamlega dauð úr þreytu núna. Við vöknuðum nefnilega klukkan átta og fórum í gönguferð. Ferðinni var heitið í Palisades State Park, en þar er 13 mílna gönguleið meðfram Hudson ánni. Við byrjuðum auðvitað á því að skella brauði í brauðvélina, og láta það malla á meðan við höfðum okkur til. Eftir um þrjú korter vorum við búin með morgunverkin, brauðið tilbúið og við héldum því af stað.

Fyrsta stopp var á Starbucks, þar sem við keyptum kaffi til þess að sötra á leiðinni að George Washington Bridge. Lestarferðin gekk snuðrulaust fyrir sig og Mörður fékk að kynnast lyftunum á 168 stræti, en þar skiptum við um lest, því við nenntum ekki að labba upp á 178 stræti, þar sem brúin er. Svona hengibrýr eru alveg ótrúleg mannvirki. Þessi sérstaka brú er á tveimur hæðum, og vírarnir sem halda henni uppi eru álíka sverir og lærin á Merði, (ekki jafnsver lærunum á mér þó!). Svo titrar brúin öll þegar þungir bílar fara um hana. Útsýnið af brúnni var ágætt, en samt svolítið mistur yfir borginni.

Þegar yfir brúna kom, þurftum við að finna leiðina niður á göngustíginn, því við vildum ekki labba suður erftir, þar sem stígurinn byrjar. Það tók þó ekki langan tíma, fyrst löbbuðum við framhjá stígnum, því að á sama stað er leiðinn á norðurhlið G.W. brúar, sem er lokuð vegna viðgerða. Okkur leið svolítið eins og lögbrjótum að smeygja okkur þarna inn á stíginn, framhjá öllum skiltunum sem bönnuðu aðgang vegna viðgerða, en stuttu síðar skildust leiðir við stíginn sem lá að brúnni og við gengum norðureftir.

Þessi gönguleið er svolítið sérstök, en hún liggur alveg niðri við ströndina, meðfram háum klettavegg. Klettaveggurinn er merkilegt jarðfræðilegt fyrirbæri, og þegar efnistaka á svæðinu keyrði úr hófi fram snemma á 19. öldinni, var svæðið friðað. Því getur maður gengið þarna á skógivaxinni strönd, en hinum megin við ána sér maður alltaf byggð, misþétta þó. Það er mjög hljóðbært yfrir ána, þannig að við heyrðum nokkrum sinnum í sírenum í lögreglubílum í Yonkers, bara til að minna okkur á að við værum nú ekki mjög langt að heiman.

Þar sem leiðin lá eftir ströndinni komum við tvisvar á þartilgerð svæði þar sem fólk fer í lautarferðir og grillar þar voru skútubryggjur á báðum stöðum, reyndar skútulausar í þetta skiptið. Á síðari staðnum rákumst við á mjög fyndinn sjálfsala, sem seldi lifandi beitu!! Framan á sjálfsalanum var mynd af risafyrski gínandi yfir ormi á öngli. Við tímdum ekki alveg þremur dollurum í sandorma, sem voru ódýrasta beitan, en létum nægja að taka mynd af græjunni.

Eitt af því sem er frábrugðið því að fara í svona göngutúr hér og heima á Íslandi er, að það er hreyfing alls staðar, það iðar hreinlega allt af lífi. Það voru smáfuglar út um allt, og einu sinni stöðvuðum við og horfðum undrandi hvort á annað því við heyrðum einhver torkennileg hljóð. Við áttuðum okkur þó fljótt, því uppi í tré var spæta að höggva í það af hjartans list. Hvorugt okkar hafði séð spætu með berum augum áður, þannig að við stöldruðum við og horfðum á í stundarkorn. Í gönguleiðabókinni okkar var varað við brennimjólk, sem er planta sem heitir "poison ivy" á ensku, maurum sem bíta og snákum á leiðinni. Við sáum ekkert af þessu, en maurar eru orðnir plága á gönguleiðum í þessum hluta Bandaríkjanna og bit frá þeim geta valdið alvarlegum veikindum, s.k. "lyme disease", þannig að við hrósuðum happi að sjá spætu í stað snáka.

Ferðin gekk greiðlega mestalla leiðina, því að það er stígur alla leiðina meðfram ströndinni. Það var ekki fyrr en undir lokin að við þurftum að fara að brölta í einhverjum skriðum og grjóti, svona rétt til þess að komast á leiðarenda. Eftir sjö tíma labb, gengum við út úr skóginum og komum beint niður á veg sem er hálfgerð hraðbraut þarna um. Og viti menn, þar sem við komum niður á vegin var einmitt strætóstoppistöð. Við settumst á vegriðið og teygðum úr okkur og bjuggum okkur undir langa bið eftir rútunni sem stoppar víst bara á klukkutíma fresti. En viti menn, um 15 mínútum síðar kom rútan og keyrði okkur alla leið suður á Manhattan, þvílíkur lúxus!!!
Skrifaði Erna Massi, klukkan 17:18 | 

 
Versta starf í heimi
Ég er búin að komast að því hvaða starfi ég myndi síst vilja gegna af öllum störfum í heiminum.

Ég myndi alls ekki vera lyftukona á neðanjarðarlestarstöðinni á 168. og Broadway. Sú lestarstöð er sú eina, sem ég hef komið á, í þessari borg sem er sóðaleg. Hún er líka dýpra neðanjarðar en aðrar stöðvar, þannig að þegar maður kemur út úr lestinni, þá mætir manni þungt rakt hlandmettað andrúmsloft. Ég passa mig alltaf að stíga ekki ofaní pollana sem eru hér og þar um stöðina, því ég er sannfærð um að þeir eru hlandpollar. Það skrýtna er líka að það eru dúfur þarna niðri, en eina leiðin til þess að komast upp á yfirborðið er með lyftu.

Það eru fjórar, frekar stórar lyftur sem ganga þarna á milli hæða, hver þeirra tekur um 30 manns, og í hverri þeirra situr lyftumanneskjan. Hlutverk lyftumanneskjunnar er að stjórna lyftunni. Þegar lyftan er orðin troðfull af fólki, þá hrópar manneskjan "STAND BACK; WATCH THE DOORS", og ýtir á takkann sem lokar lyftuhurðinni. Svo ýtir hún á takkann þar sem stendur á "A & B trains" og lyftan fer upp. Þegar lyftan er komin upp, þá ýtir hún á takkann sem opnar lyftuna og segir "Have a nice day", og nokkrir farþegar í lyftunni segja "Thank you". Þetta er nær undantekningarlaust svona. Einn lyftukarlanna segir alltaf "Hey brother" og fer að kjafta við hina svertingjana í lyftunni, og er alltaf mjög hress. Ég einhvern veginn vorkenni samt alltaf lyftustjórunum, mér finnst þetta svo hræðileg örlög. Ég er viss um að þetta fólk á eftir að fá lungnakrabbamein síðar á æfinni fyrst það þarf að vinna í þessu mengaða lofti. Mér finnst alveg nógu slæmt að þurfa að staldra við þarna neðanjarðar í hlandfýlunni í 10 mínútur á hverjum degi og troðast tvisvar á dag inn í lyfturnar með 30 öðrum mannverum.

Í dag var þetta alveg sérstaklega slæmt. Þegar ég steig út úr lestinni var þvaga af fólki við lyfturnar, og það leið og beið og engin lyfta kom. Það stöðvuðu tvær lestir í viðbót á stöðinni, þvagan stækkaði enn, og ekkert bólaði á lyftunum. Loksins kom þó ein þeirra, og hluti af hópnum hrósaði happi að komast með. Þeir sem eftir stóðu voru örvæntingarfullir á svipinn. Ég skildi lítið í samræðunum sem fóru fólki á milli, því þær voru nær allar á spænsku, en einn rapptöffaranna (þ.e. hann var með töffarasólgleraugu, derhúfu með derið afturábak og risastóra rapparakeðju um hálsinnn), sagði eitthvað á þessa leið. "C'mon, just face it we're all gonna die in here" og glotti. Lítill danskur strákur sagði við mömmu sína: "Mor, hvornaar kommer elevatoren?" Á Dómíníkönunum heyrði ég bara að þau voru pirruð....

Að lokum gafst einn maðurinn upp og ákvað að ýta á þartilgerða "dyrabjöllu" þar sem stóð, "press here for assistance". Hann ýtti og ýtti og ýtti og þrýsti á bjölluna, og loksins var svarað... Grey maðurinn umlaði einhverju út úr sér á svo bjagaðri ensku, að ég hélt fyrst að hann væri að tala spænsku. Kallinn í dyrabjöllunni skildi ekki neitt, og sagði bara "Sorry, I don't understand you sir, do you need help?". Þá varð uppi fótur og fit, og menn fóru að kalla hver í kapp við annan í dyrasímann að það vantaði lyftur niður, andrúmsloftið var orðið mettað af örvæntingu. Röddin í dyrabjöllunni sagði þá bara: "Sorry, the elevators are running" og skellti á. Maðurinn sem fyrst hringdi bjöllunni byrjaði að hamast á henni, og fór svo að berja og sparka í lyftudyrnar í bræði sinni. Þegar hér var komið í sögu fannst mér ég vera að kafna úr skítafílu, en ákvað samt að stilla mig um að sparka í lyftudyrnar.....

Og loksins kom lyftan, ég tróðst inn, og hugsaði í leiðinni að það væri nú alveg dæmigert að lyftan myndi bila á miðri leið... Þegar upp kom tróðst ég út aftur, hljóp upp stigann og tók andköf af hamingju þegar ferska loft New York borgar mætti mér við útganginn.
Skrifaði Erna Massi, klukkan 17:02 | 

 
Ég mæli með myndinni Gosford Park. Við skelltum okkur á hana í gærkvöldi og skemmtum okkur alveg hreint bara konunglega.
Kærkomin afslöppun eftir einangrun á hvítkornum úr músarmilta.
Skrifaði Erna Massi, klukkan 12:58 | 

 
Vinna á rannsóknarstofu í útlöndum er ekki mjög frábrugðin vinnu á rannsóknarstofu í heimalandinu. Lögmál vísindanna eru jafngild hér í BNA og á Fróni. Að vísu má kannski segja að P.I.-arnir eins og Kanarnir kalla prófessorana sem reka rannsóknarstofurnar (stytting á principal investigator), séu aðeins stífari og ekki jafnkammó og heima, en það er líka austurstrandareinkenni.
Það eru samt tvö smáatriði sem mér finnast frekar "kúl".
Fyrir það fyrsta, þá er sérstakur krani á hverjum vaski fyrir eimað vatn, þannig að maður bara skrúfar frá og út rennur vatnið eimað og yndislegt. Heima er vatnið eimað á nokkrum stöðum í húsinu þar sem rannsóknarstofur eru til staðar og brúsunum svo dreift um stofurnar. Ég var reyndar búin að vinna í tvo mánuði í haust þegar ég fattaði hvers eðlis þessi "aukakrani" væri.
Í öðru lagi eru, í byggingunni sem ég er að vinna í núna, sérstakir sjálfsalar þar sem maður getur keypt ensím eins og Taq pólýmerasa og lígasa og fleiri, "loading buffer", öll efni í PCR og svo mætti lengi telja. Fyrir mér hafa sjálfsalar alltaf verið tæki til þess að verða sér út um nammi og kók, ekki nytjahluti eins og stærðarmarker á prótíngel!
Skrifaði Erna Massi, klukkan 19:40 | 

 
Það er kominn hlekkur á dagbókina hennar Árdísar hér til vinstri, en hún er við nám í strengjafræði í Cal-Tech og hefur alltaf einhverjar fréttir að færa frá Kaliforníu.
Skrifaði Erna Massi, klukkan 09:54 | 

 
Mörður viðtalari
Haldið þig ekki að hann Möddi kallinn hafi verið boðaður í annað viðtal! Júbbíjúbbíjúbbí hubbbabbba! Þetta er eitthvað apparat á fertugasta stræti sem heitir Metropolitan Design Group... (heimasíða finnst ekki.. sorrý). Það er náttúrulega ekkert smá fínt ef eitthvað verður úr því, það tekur aðeins um 20 mínútur að fara þangað í lest heiman frá okkur. En það virðast mjög margir vera teknir í viðtal þarna á föstudaginn, því hann á að mæta klukkan tíu mínútur í ellefu og viðtalið mun taka tíu mínútur. Ef hann mætir of seint geta þeir ekki tekið við hann viðtal... Talandi um færibönd.. þau eru greinilega víðar en á hárgreiðslustofum.
Skrifaði Erna Massi, klukkan 18:46 | 

 
Klipping
Ég gleymdi að segja ykkur frá því að ég fór í klippingu í gær!!!!
Það var hin furðulegasta upplifun, því að klippikonan, sem talaði ekki mikla ensku því hún var frá Úkraínu, klippti mig með svona græju sem lítur út eins og rakvél... (æji.. þið vitið alveg hvað ég á við).... og kom ekki með skæri nálægt hausnum á mér. En hún klippti mig reyndar alveg ágætlega og nú er ég sko bara spikk og spa með nýja klippingu und alles. Ég hugsa að ég fari samt einhvert annað næst þegar ég fer í klippingu, því mér finnst tilheyra að fá yfir mig smá dekurfílíng og kjafta líka við hárgreiðslumanninn /-konuna. Það er algerlega ekki málið á stofunni sem ég fór á í gær, í fyrsta lagi vegna þess að ég tala ekki rússnesku (eða.. hvaða mál er annars talað í Úkraínu), og í öðru lagi er þessi stofa þvílík fabrikka og ekki mjög mikill dekurfílíngur í gangi!
Ég er búin að spotta stofu hérna á 116 og Broadway, beint fyrir framan skólann, sem virkaði mjög girnileg, ég ætla að fara þangað næst..... (to be continued in six weeks.....)
Skrifaði Erna Massi, klukkan 18:42 | 

 
Af tilraunum, músadrápum, ofurgírnum, ónæmisfræði og siðfræði
Vááá... mér gekk ekkert smá vel á labbinu í dag! Mér tókst að sýna fram á að genið mitt er "induced" í B-frumunum mínum, þannig að á fimmtudaginn byrja ég á tímaferli, þar sem ég tek aðra mús (huh.. og kæfi hana með koldíoxíði.. minnst spennandi hluti þess að vinna vísindastörf), og hreinsa B-frumur úr miltanu á henni og rækta þær upp í nokkra daga. Þvínæst skoða ég hversu mikið er tjáð af geninu í frumunum á ákveðnum tímapunktum í ferlinu.
Ég er svo fegin að vera ekki lengur að vinna með heila, það er mikið auðveldara að ná milta úr vikugamalli mús en heila úr dagsgamalli mús.

Ég er í ofurgírnum þessa dagana, ég afkasta svo miklu. Það er líka svo gaman í ónæmisfræðikúrsinum. Paul Rothman sem hélt fyrirlesturinn í dag er svo skemmtilegur, þannig að þósvo að það væri fátt nýtt í því sem hann hafði að segja var svo gaman að hlusta á hann. Og mér til mikillar undrunar þá gagnaðist mér meira að segja það sem ég lærði fyrir jól. Aldrei hefði mig nú grunað það.... Svona kemur lífið manni nú alltaf á óvart.

Í kvöld var svo fyrsti umræðutíminn í siðfræðikúrsinum. Það er skylda fyrir alla doktorsnema í líffræði í BNA að taka einn slíkan kúrs, að fyrirskipun NIH. Venjulega eru þetta þurrar "umræður" (les prédikun) um það hvernig á að bregðast við ef eihver stelur hugmyndum eða niðurstöðum frá manni, eða hvort maður á rétt á að vera höfundur á grein sem verið er að birta u.s.w. Þessi kúrs stefnir reyndar líka í það að verða þannig, en það sem kom mér mest á óvart var að það urðu fjörugar umræður í tímanum. Frábært! Þannig að 2 klukkutímar liðu í einum hvelli, og það var bara gaman og allt! Mér finnst samt þessi efnistök í siðfræðikúrsi bera sjálfhverfni vísindaheimsins nokkur merki.
Skrifaði Erna Massi, klukkan 18:33 | 

 
Geir Ágústsson
Greinilegt að Geir Ágústson á það til að taka hlutina svolítið of alvarlega, a.m.k. tók hann skoðanakönnunina okkar ansi alvarlega, tjáh... eins gott að hann tók þetta ekki persónulega!
Þeir sem þekkja mig vita að ég er algerlega á því að neikvæð athygli er betri en engin athygli, þannig að mér fannst bara fínt að Geiri kallaði okkur fífl, fyrst hann linkaði okkur... Áfram Geir Ágústsson.... þú ert algert krútt.
Skrifaði Erna Massi, klukkan 18:06 |